ما با مامان بزرگم زندگی میکنیم؛ یعنی در حقیقت اون با ما اینجا زندگی میکنه. لحظاتی پیش میاد که علی رغم اینکه خیلی دوستش دارم و برام عزیزه واقعا کلافه و عصبانی میشم. مثل موقع هایی که بهش میگم من خیلی بیرون و اینا میرم، بی ماسک خیلی نیان نزدیک و عصبانی میشه و میگه :بِرِیْ بِرِیْ که همون بروبابای خودمونه و به عمد میاد نزدیک تر. یا وقتایی که واقعا کار دارم و درگیر چیزیم میاد و شروع میکنه به صبحت کردن و میگه پاشو فلان کار رو الان بکن.. و من هر دفعه ازین که اون موقع ها کلافه و عصبانی میشم بیشتر حالم بد میشه چون این بهمون القا شده که باید همیشه، -همیشه-، با سالمندان و افراد پیر مهربون باشیم و به حرفشون گوش کنیم و احترامشون رو نگه داریم و هیچوقت حق نداریم جز دوست داشتن حس منفی دیگه ای بهشون داشته باشیم.. حس میکنم کم نباشن آدمایی که مثل من گاهی که توی همچین شرایطی قرار میگیرن عصبانی میشن یا هرچی و بعدش خودشون میمونن و کلی عذاب وجدان و حس بد که چرا همچون حسی داشتن.. اومدم بگم که اگه شما هم براتون همچین احساساتی گاهی به وجود میاد ایرادی نداره، طبیعیه. جزوی از انسان بودن همینه و هر کسی که گفته و بهمون القا کرده که نباید همچین حس هایی داشته باشیم و اگه ما اینجوری هستیم ادم بدی هستیم و کدوم ادم بدی هست که نسبت به مادر/پدر بزرگش گاهی احساس بدی داشته باشه غلط کرده اقا. اینکه خیلی دوستشون داریم درست، این که گاهی اینجوری باشیم هم ایرادی نداره. یعنی طبیعیه. فقط سعی کنیم توی همچون مواقعی هم رفتار درستی داشته باشیم! «شاید اینکه چه احساسی داشته باشی دست خودت نباشه ولی اینکه با اون احساس چیکار کنی دست خودته». بودن اون خشم ایرادی نداره ولی دلیل نمیشه بد رفتار کنیم باهاشون..
ما چون این احساس رو بد میدونیم، کمتر هم راجع بهش صبحت میکنیم. شاید به خاطر شرمیه که از بودن و داشتن این احساس کلافگی و خشم داریم..
