انتخاب کردن عنوان سخته؛ از عنوان گذاشتن معذورم.

حس میکنم هرچی که میگذره اینکه حالت خوب باشه و خوب بمونه وسط این همه اتفاق و چیزای دیگه هی سخت تر و سخت تر میشه. به اطرافیانم که نگاه میکنم عموما کسیو نمیتونم پیدا کنم که حالش خوب باشه واقعا. نمیگم حتما بده حال همه مون، ول خوب نیستیم. در بهترین حالت متوسطیم، معمولی. انگار که هیچی دیگه اون لذت سابق رو نمیده بهمون، خستگیمونو از تنمون بیرون نمیکنه. انگار هرچی دست و پا میزنیم اونقدری که قبلا خوش میگذشته دیگه نمیگذره. انگار که دیگه اون کارایی که حالمونو خوب میکردن کمتر تاثیر گذارن.. و میدونی؟ داشتم به این فکر کردم که حال ما روی هم خیلی بیشتر از اون چیزی که فکرشو بکنی تاثیر میذاره. و وقتی حال یکی کامل خوبه تو هم بهتر میشی و وقتی حال تو بهتر و خوب باشه تاثیر میذاره روی اطرافیانت و باز حال اونا بهتره و این چرخه ی تاثیر ِدوطرفه ادامه داره. حالا که حال همه مون خوب نیست هم دقیقا همینه. این خوب نبودنه تکثیر میشه هی و میمونه بینمون.. وقتی دیگه کسی حالش خوب نیست و شرایط هم مثل همیشه اونقدر تعریفی نیست، آیا روزی میاد که دوباره طولانی همه مون حالمون خوب باشه؟

Let beauty come out of ashes

اره، ممکنه بعدها خیلی چیزایی که الان میخوامو به دست بیارم، ولی من اونارو الان میخوام نه بعدا ِ احتمالی. یا شاید اصلا من آینده اونا رو نخواد و چیزای دیگه‌ای رو بخواد که باز باید براشون صبر کنه، جون بکنه که بعدنی به دستشون بیاره که دیره.. اونوقت چی؟ اگه هروقت برمیگردم و نگاه میکنم فقط ردی از خواستن و تلاش کردن و دیر رسیدن و ناکامی ببینم چی؟